Prognostic Factors in Membranous Nephropathy Patients

INTRODUCTION: Membranous nephropathy (MN) is the most common cause of nephrotic syndrome (NS) in adults. In our study, we aimed to determine the factors affecting remission in patients with MN at the end of the first year
METHODS: Our retrospective study was performed on patients over 18 years of age diagnosed with MN between 2015-2018. In MN patients, baseline, 6th, 12th-month laboratory values (serum albumin, proteinuria, eGFR) and treatment response at the end of the 12th month was evaluated.
RESULTS: Forty-three MN patients (24 (55.8%) women) with a mean age of 42.2±12.5 were evaluated. MN patients were divided into two groups at the end of the 12-month treatment period, remission and non-remission. In the remission group, female gender was higher (p=0.022), diastolic blood pressure was lower (p=0.025), mycophenolate use was less (p=0.019), serum creatinine was lower (p<0.001), eGFR was higher (p=0.008), LDL (p=0.039), HDL (p=0.035), erythrocyte sedimentation rate (ESR) (p=0.012) and CRP (p=0.016) levels were higher. In patients in remission, proteinuria was found at a lower level at sixth (p<0.001) and 12th months (p <0.001), and serum albumin at 12th months (p <0.001) compared to non-remission patients.
DISCUSSION AND CONCLUSION: At the time of diagnosis, the male gender, eGFR, diastolic blood pressure, LDL, HDL, ESR, and CRP are factors that can affect remission at the end of the first year in MN patients. We can say that proteinuria is an early indicator of response to treatment than eGFR and serum albumin.

Membranöz Nefropatili Hastalarda Prognostik Faktörler

GİRİŞ ve AMAÇ: Membranöz nefropati (MN) yetişkinlerde nefrotik sendromun (NS) en yaygın nedenidir.Çalışmamızda MN’li hastalarda 1. yıl sonunda remisyonu etkileyen faktörleri belirlemeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Retrospektif çalışmamız, 2015-2018 yılları arasında MN tanısı almış, 18 yaş üstü hastalar üzerinde gerçekleştirildi. Hastalara ait tüm veriler hastanemiz medikal kayıtlarından elde edildi. MN hastaların başlangıç, 6., 12. ay laboratuvar değerleri (serum albümin, proteinüri, eGFR) ve 12. ay sonunda tedavi yanıt durumu değerlendirildi.
BULGULAR: Çalışmamızda ortalama yaşı 42.2±12.5 olan 24(%55.8)’u kadın 43 MN’li hasta üzerinde gerçekleştirildi. Hastalar 12 aylık tedavi süresinin sonunda remisyona giren (22, %51.2) ve girmeyen (21, %48.8) olmak üzere 2 gruba ayrıldı. Remisyon grubunda kadın cinsiyet daha fazla (p = 0,022), diyastolik kan basıncı daha düşük (p=0,025), mikofenolat kullanımı daha az (p=0,019), serum kreatinin daha düşük (p<0,001), eGFR daha yüksek (p=0,008), LDL (p=0,039), HDL (p=0,035), eritrosit sedimantasyon hızı (ESR) (p=0,012) ve CRP (p=0,016) düzeyleri daha yüksek saptandı. Tedavi yanıtı değerlendirildiğinde proteinüri 6. (p<0.001) ve 12. ayda (p<0.001), serum albumini ise 12. ayda (p<0.001) remisyona giren grupta girmeyenlere göre daha düşük seviyede saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Tanı anında erkek cinsiyet, eGFR, diyastolik kan basıncı, LDL, HDL, ESR ve CRP, MN hastalarında birinci yılın sonunda remisyonu etkileyen faktörler olarak saptandı. Proteinüri, eGFR ve serum albümine göre tedaviye yanıtın daha erken bir göstergesi olduğunu söyleyebiliriz.