GİRİŞ ve AMAÇ: Kronik öksürüğü olan çocuklarda ilişkili faktörleri, uygulanan tedavi yöntemlerini, algoritma ve anamnezin önemini araştırmayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları biriminde kronik öksürük tanısı konulan hastalara öykü, semptom ve bulgularla ilgili anket yapıldı. Bilgileri kaydedildi. Çalışma bitiminde hastalara yazılan ilaçlar, tanı ve tetkikleri kontrol edildi.
BULGULAR: Erkek 51 (%54.3), kız 43 (%45.7) olmak üzere toplam 94 vakanın yaş ortalaması 4.8±3.1 yıl, normal doğum öyküsü 59 (%62.8) kişi, ortalama doğum haftası 37.9± 2.1, anne sütü alma süresi 17.5 (min: 0- max: 67) ay idi. Hastaların %70’inde ilk üç yaşta kronik öksürük, 80 (%85.1) kişide alerjen ajan maruziyeti, 38 (%40.4) kişide atopik aile öyküsü, 53 (%56.4) kişide reaktif hava yolu hastalığı bulgusu vardı. Hastaların 15 (%15.9)’ ine astım tanısı konuldu, 18 (%19.1)’ine ilaç başlanmadı, 35 (%37.2)’ine antibiyotik, 45 (%47.8)’ine montelukast-antihistaminik başlandı ve takibe alındı, 37 (% 39.4)’si geldiğinde alternatif tıp yöntemlerini kullanıyordu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Kronik öksürüğün sebebi, takip ve tedavisi önemlidir. Çocuklarda kronik öksürük, en sık küçük yaşta görülür, alerjen ajan maruziyeti, doğum şekli, doğum haftası önemlidir. Hastalık süresi uzadıkça aileler geleneksel ve alternatif tıp yöntemlerinde çare aramaktadır. Poliklinikte uygun algoritma ile doğru anamnez alınması hekimin işini kolaylaştırarak hızlı ve daha doğru tanı konmasını sağlayabilir.

INTRODUCTION: We aimed to investigate the associated factors, treatment modalities, algorithm and the importance of anamnesis in children with chronic cough.
METHODS: Patients diagnosed with chronic cough in the Pediatrics unit were questioned about their medical history, symptoms and findings. All information was recorded. At the end of the study, the medications prescribed to the patients, diagnoses and investigations were reviewed.
RESULTS: In a total of 94 cases, 51(54.3%) males and 43(45.7%) females, mean age was 4.8±3.1 years, history of normal delivery was 59(62.8%), mean gestational age was 37.9±2.1 weeks, and duration of breastfeeding was 17.5(min: 0-max: 67) months. Seventy percent of the patients had chronic cough in the first three years of life, 80(85.1%) patients had exposure to allergenic agents, 38(40.4%) patients had atopic family history, and 53(56.4%) patients had evidence of reactive airway disease. Asthma was diagnosed in 15(15.9%) patients, 18(19.1%) patients were not started on any medication, 35(37.2%) patients were started on antibiotics, 45(47.8%) patients were started on montelukast-antihistamine and were followed up, 37(39.4%) patients were using alternative medicine methods when they were admitted.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The cause, follow-up and treatment of chronic cough are important. Chronic cough in children is most commonly seen at a young age, exposure to allergenic agents, mode of birth, birth week are all important factors. As the duration of the disease prolongs, families seek remedies in traditional and alternative medicine methods. Taking the correct anamnesis with the appropriate algorithm in the outpatient clinic can facilitate the work of the physician and provide a faster and more accurate diagnosis.

GİRİŞ ve AMAÇ: Literatürde ilk trimesterde progesteron kullanımının ense kalınlığı (NT) ölçümünü arttırdığı ile ilişkili çalışmalar mevcuttur. Bu nedenle gebelikte ilk trimesterde abortus imminens nedeniyle progesteron kullanımının ilk trimesterde ölçülen NT ve ikinci trimesterde ölçülen NF değerleri üzerine etkisini kendi gebe popülasyonumuzda değerlendirmeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu retrospektif çalışmada kliniğimize rutin gebelik takibi için başvurmuş 130 gebe kadın değerlendirildi. Gebeler, 35’i düşük tehdidi nedeniyle vajinal progesteron kullandığı geriye dönük elektronik ortamda dosya verilerinden tespit edildi. 130 gebenin rutin gebelik takibi sırasında yapılan NT ve NF kalınlıkları progesteron kullanan (n = 35) ve kullanmayan (n = 95) gebelerde karşılaştırıldı. Ayrıca hastaların yaş, vücut kitle indeksi (VKİ) gibi demografik verileri ile ikili testteki NT MoM, free beta human koryonik gonadotropin (free B-hCG), pregnancy associated plasma protein-A (PAPP-A) değerleri ve üçlü testteki alfa fetoprotein (AFP), B-hCG, Estradiol (E2) değerleri de kaydedildi.
BULGULAR: Abortus imminens nedeniyle progesteron kullanan gebelerle kullanmayanların 1. trimesterde ölçülen NT değerleri arasında istatiksel olarak anlamlı fark saptanmadı (p = 0.1142). 2. Trimesterde yapılan NF ölçümlerine bakıldığında progesteron kullanan gebelerde NF kalınlığının anlamlı ölçüde daha az olduğu saptanmıştır (p = 0.0268).
TARTIŞMA ve SONUÇ: İlk trimesterde abortus imminens nedeniyle progesteron kullanımı, NT değerlerini etkilememekle birlikte ikinci trimesterde ölçülen NF değerlerinin düşük olması ile ilişkili olabilir.

INTRODUCTION: In the literature, there are studies related to the fact that the use of progesterone in the first trimester increases the Nuchal Translucency (NT) measurement. We aimed to investigate the effect of progesterone use on NT measurement in the first trimester and Nuchal Fold (NF) measurement in the second trimester due to threatened abortion.
METHODS: In this retrospective study, it was determined that 35 of them used vaginal progesterone due to the threatened abortion. NT and NF thicknesses of 130 pregnant women were compared with those who used progesterone (n = 35) and those who did not (n = 95). In addition, demographic data such as age, body mass index (BMI), NT, NT MoM, free beta human chorionic gonadotropin (free B-hCG), pregnancy associated plasma protein-A (PAPP-A) values in the first trimester aneuploidy screening and alpha fetoprotein (AFP) values in the second trimester aneuploidy screening, B-hCG, Estradiol (E2) values were also recorded.
RESULTS: There was no statistically significant difference between the NT values in the first trimester of the pregnant women who used progesterone due to threatened abortion and those who did not use progesterone (p = 0.1142). Considering the NF measurements, it was found that the NF thickness was significantly less in pregnant women using progesterone in the first trimester (p = 0.0268).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Although the use of progesterone in the first trimester due to threatened abortion does not affect NT values, it may be associated with lower NF values measured in the second trimester.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışma annelerin doğum sonu dönemde yaşadığı fiziksel semptomların depresyon ve anne-bebek bağlanmasına etkisini belirlemek amacıyla yapılmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Araştırma tarihleri arasında Osmaniye il merkezinde bulunan Aile Sağlığı Merkezlerine doğum sonu 4-6. haftada başvuran kadınlar araştırmanın evrenini, araştırma kriterlerine uyan 198 kadın ise örneklemi oluşturdu. Veriler tanımlayıcı bilgi formu, Postpartum Fiziksel Semptom Şiddeti Ölçeği, Doğum Sonrası Bağlanma Ölçeği ve Edinburgh Doğum Sonrası Depresyon Ölçeği ile toplandı.
BULGULAR: Araştırmada okuryazar olmayan, gelir gidere denk olan, acil sezaryen ile doğum yapan, postpartum 1. günde taburcu edilen ve taburculuk eğitimi almayan annelerde postpartum fiziksel semptom şiddetinin istatistiksel olarak daha yüksek olduğu belirlendi. Çalışmada postpartum depresyon riski ile doğum sonu bağlanma ölçeği arasında pozitif yönde anlamlı güçlü bir ilişki olduğu ve depresyon riski arttıkça bağlanma sorunlarının arttığı görüldü.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Annelerin eğitim durumu, doğum şekli, doğum sayısı, gebeliğin planlı olması, postpartum taburculuk eğitimi ve bebeğin beslenme şekli doğum sonu yaşanan fiziksel semptomlar, postpartum depresyon ve anne-bebek bağlanmasını etkilemektedir. Bu doğrultuda postpartum annelerin yaşadığı fiziksel semptom şiddetinin azaltılmasında, depresyonun önlemesi ve bağlanmanın artırılmasında ebe ve hemşire desteğinin sağlanması önemlidir.

INTRODUCTION: This study was conducted to determine the effects of physical symptoms experienced by mothers in the postpartum period on depression and mother-infant attachment.
METHODS: The population of the study consisted of women who applied to the Family Health Centers in Osmaniye city center in the 4th-6th week after delivery between the dates of the study. The sample consisted of 198 women who met the research criteria. Data were collected with a descriptive information form, Postpartum Physical Symptom Severity Scale, Postpartum Attachment Scale (WHO) and Edinburgh Postpartum Depression Scale.
RESULTS: In the study, postpartum physical symptom severity was found to be statistically higher in mothers who were illiterate, whose income was equal to expenditure, who gave birth by emergency cesarean section, who were discharged on the 1st postpartum day and who did not receive discharge training.In the study, it was observed that there was a strong and positive relationship between the risk of postpartum depression and the postpartum attachment scale, and attachment problems increased as the risk of depression increased.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Educational status of mothers, type of delivery, number of births, planned pregnancy, postpartum discharge education and feeding style of the baby affect postpartum physical symptoms, postpartum depression and mother-infant attachment. In this respect, it is important to provide midwife support in reducing the severity of physical symptoms experienced by postpartum mothers, preventing depression and increasing attachment.

GİRİŞ ve AMAÇ: Miyelomeningoselli çocuklar, nörojen mesaneye bağlı olarak tekrarlayan idrar yolu enfeksiyonu (İYE) ve böbrek hasarı açısından yüksek risk altındadır. Bu çalışmada, geç sevk edilen miyelomeningoselli çocuklarda tekrarlayan idrar yolu enfeksiyonu, böbrek hasarı ve ürodinamik bulgular arasındaki ilişkinin değerlendirilmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Miyelomeningoselli hastaların dosya verileri retrospektif olarak değerlendirildi. Tekrarlayan İYE iki veya daha fazla ateşli idrar yolu enfeksiyonu atağı olarak tanımlandı. Diferansiyel fonksiyonun <%40 olması veya renal skar ve/veya atrofi varlığı renal hasar olarak kabul edildi.
BULGULAR: Yetmiş beş hastanın ortanca yaşı 7,4 yıl idi. İlk başvurudaki ortanca yaş 16 ay (6-27 ay) idi. Kırk sekiz hastada tekrarlayan İYE görüldü. Cox regresyon analizinde, vezikoüreteral reflü (VUR), rezidü idrar, azalmış mesane kapasitesi, trabeküle ve hipokompliyan mesanenin tekrarlayan İYE için risk faktörü olduğu saptandı (sırasıyla p=0,028, p=0,036, p=0,005, p=0,042). Otuz hastada böbrek hasarı tespit edildi. Böbrek hasarı ile şiddetli VUR, trabeküle mesane, hipokompliyan mesane ve temiz aralıklı kateterizasyon (TAK) arasında anlamlı ilişkiler mevcuttu (sırası ile Odds oranı: 1,724, p=0,011, Odds oranı: 1,934, p=0,038, Odds oranı: 1,452, p=0,025, Odds oranı: 3,691, p=0,014). Detrusor kaçırma noktası basıncının böbrek hasarı için belirleyici bir eşik değeri olduğu belirlendi (eşik değeri: 29,8 cm H2O, p=0,021).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Geç sevk edilen miyelomeningoselli çocuklarda VUR varlığı ve mesane dinamiklerindeki değişiklikler İYE tekrarlaması için önemli risk faktörleriydi. Şiddetli VUR, 29,8 cmH2O’dan yüksek detrusor kaçırma noktası basıncı, trabeküle ve hipokompliyan mesane böbrek hasarı ile ilişkiliydi.

INTRODUCTION: The children with myelomeningocele are at an increased risk of recurrent urinary tract infection (RUTI) and renal damage due to neurogenic bladder. We aimed to evaluate of the relationship between recurrent urinary tract infection, renal damage and urodynamic findings in children with myelomeningocele who were referred late.
METHODS: We retrospectively evaluated the data from patients with myelomeningocele. RUTI was defined as two or more episodes of febrile urinary tract infection. The differential function <40% or the presence of renal scarring and/or atrophy were considered renal damage.
RESULTS: The median age of 75 patients was 7.4 years. The median age at first admission was 16 months (6-27 months). RUTI was observed in 48 patients. A cox regression analysis showed that vesicoureteral reflux (VUR), increased post voiding residual urine, reduced bladder capacity, trabeculated and hypocompliant bladder were risk factors for RUTI (p=0.028, p=0.036, p=0.005, p=0.042, respectively). Renal damage was determined in 30 patients. There were significant associations between renal damage and severe VUR, trabeculated bladder, hypocompliant bladder and clean intermittent catheterization (CIC) (hazard ratio: 1.724, p=0.011, hazard ratio: 1.934, p=0.038, hazard ratio: 1.452, p=0.025, hazard ratio: 3.691, p=0.014). Detrusor leakpoint pressure (DLPP) had a predictive value for renal damage (cut-off value: 29.8 cmH2O, p=0.021).
DISCUSSION AND CONCLUSION: The presence of VUR and the changes in bladder dynamics were important risk factors for recurrence of UTI in children with myelomeningocele who were referred late. Severe VUR, DLPP >29.8 cm H2O, trabeculated and hypocompliant bladder were associated with renal damage.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada COVID-19 enfeksiyonu nedeniyle tedavi gören hastaların pnömotoraks insidansını ve sonuçlarını gözden geçirmeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 01 Nisan 2020 ile 01 Ocak 2021 tarihleri arasında COVID-19 semptomları ile acil servise başvuran toplam 41.525 vaka incelendi. Bu hastalardan 14.611'i hastaneye yatırıldı. PA akciğer grafisi ile spontan pnömotoraks tanısı alan hastaların klinik ve laboratuvar özellikleri değerlendirilerek çalışmaya dahil edildi.
BULGULAR: Çalışmaya spontan pnömotoraks tanısı alan ve PCR testi pozitif çıkan toplam 11 olgu dahil edildi. Bu olguların 8'i erkek, 3'ü kadındı. Yaş dağılımı 50-84 ve ortalama yaş 66,5 idi. Hiçbir olgumuz tanı öncesinde invaziv veya non-invaziv mekanik ventilasyon almamıştı. En sık görülen komorbiditeler kronik obstrüktif akciğer hastalığı (6/11) ve hipertansiyon (2/11) idi. Pnömotoraks altı olguda sağ, dört olguda sol taraflıydı. Bir olguda eş zamanlı olarak bilateral idi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Spontan pnömotoraks, COVID-19 hastalarında nadir görülen bir durumdur ve patofizyolojik mekanizmaları halen bilinmemektedir. Entübe edilmemiş COVID-19 hastalarında spontan pnömotoraks insidansı, COVID-19 dışındaki vakalarda bildirilen rakamlara göre yaklaşık 10 kat daha sıktır. Bu sonuç, COVID-19 enfeksiyonuna ikincil sekonder spontan pnömotoraks insidansının beklenenden çok daha yüksek olduğunu göstermektedir.

INTRODUCTION: In this study, we aimed to review the pneumothorax incidence and results of patients receiving treatment due to COVID-19 infection.
METHODS: A total of 41,525 cases who were admitted to the emergency department between 01 April 2020 and 01 January 2021 with COVID-19 symptoms were reviewed. Of these patients 14,611 were hospitalized. Clinical and laboratory features of patients who had been diagnosed with spontaneous pneumothorax with PA chest radiography were evaluated and included in the study.
RESULTS: A total of 11 cases who were diagnosed with spontaneous pneumothorax and had a positive PCR test were included in the study. Of these cases, 8 were male and 3 were female. The age distribution was 50-84 and the mean age was 66.5 years. None of our cases had received invasive or non-invasive mechanical ventilation before diagnosis. The most common comorbidities were chronic obstructive pulmonary disease (6/11) and hypertension (2/11). Pneumothorax was right-sided in six cases and left-sided in four cases. It was concurrently bilateral in one case.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Spontaneous pneumothorax is a rarely encountered condition in COVID-19 patients and its pathophysiological mechanisms are still unknown. The incidence of spontaneous pneumothorax in non-intubated COVID-19 patients is approximately 10-fold more frequent then normal population. This result demonstrates that spontaneous pneumothorax incidence secondary to COVID-19 infection is much higher than expected.

GİRİŞ ve AMAÇ: Pterjiyum hastalarında inflamasyon ile ilgili hemogram belirteçlerini incelemek.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu retrospektif çalışmaya primer pterjiyumlu 59 hasta, yaş ve cinsiyet olarak benzer 50 sağlıklı birey katıldı. Lökosit, nötrofil-lökosit oranı (NLO), kırmızı hücre dağılım genişliği (RDW), trombosit-lenfosit oranı (TLO), ortalama trombosit hacmi (OTH), nötrofil sayısı, lenfosit sayısı, hemoglobin (HGB), hematokrit, trombosit sayısı, kırmızı hücre sayısı (RBC) gibi parametreler incelenerek sağlıklı bireylerle karşılaştırıldı.
BULGULAR: Pterjiyumlu hastalarda sağlıklı kontrollere göre lökosit, trombosit, lenfosit sayısı, RDW, OHT değerleri daha yüksekti (sırasıyla p<0,001, p=0,001, p<0,001, p=0,020, p=0,001). Pterjiyum grubunda NLO, TLO değerleri kontrol grubu ile karşılaştırıldığında anlamlı olarak düşüktü (sırasıyla p=0,019 p=0,046). Diğer hematolojik değerlerde gruplar arasında anlamlı fark yoktu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Pterjiyum hastalarında lokal ve sistemik inflamasyonun bir arada olduğu ve artan lenfositik inflamasyonun viral enfeksiyonlara bağlı olarak ortaya çıktığı düşünülebilir.

INTRODUCTION: To examine hemogram markers related to inflammation in patients with pterygium.
METHODS: In this retrospective study, 59 patients with primary pterygium, 50 age- and gender-matched healthy individuals were included. Leukocyte, neutrophil-leukocyte ratio (NLO), red cell distribution width (RDW), platelet-lymphocyte ratio (PLR), mean platelet volume (MPV), neutrophil count, lymphocyte count, hemoglobin (HGB), hematocrit, platelet count (PLT), red blood cell count (RBC) were examined and compared with healthy individuals.
RESULTS: Patients with pterygium had higher leukocyte,PLT, lymphocyte, RDW, MPV values compared to healthy controls group (p<0.001, p=0.001, p<0.001, p=0.020, p=0.001, respectively). NLR and PLR values were significantly lower in the pterygium group compared to the control group (p=0.019, p=0.046, respectively). There was no significant difference between the groups in other hematological values.
DISCUSSION AND CONCLUSION: It can be thought that local and systemic inflammation coexist in patients with pterygium and that increased lymphocytic inflammation in patients with pterygium occurs due to viral infections.

GİRİŞ ve AMAÇ: COVID-19 (Coronavirus Disease 2019) enfeksiyonu, aşılanmış/aşılanmamış bireylerde asemptomatik/semptomatik olarak ortaya çıkmaktadır. Bu çalışmada, CoronaVac/BNT162b2 mRNA aşısı olan hastalarda ikinci doz aşıdan sonra geçen süreye göre toraks BT (bilgisayarlı tomografi) şiddeti ile laboratuvar bulguları arasındaki farklılıkların değerlendirilmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Mart 2021 ile Aralık 2021 tarihleri arasında Mersin Şehir Eğitim ve Araştırma Hastanesi COVID-19 servislerinde yatan 40 yaş üstü 221 SARS-CoV-2 (severe acute respiratory syndrome coronavirus-2) PCR pozitif/torasik BT uyumlu hasta dahil edildi. Çalışmaya alınan hastalar ikinci doz CoronaVac/BNT162b2 mRNA aşısı yapıldıktan sonra ≤1 ay, 1-3 ay, 3-6 ay ve ≥6 ay olarak gruplandırıldı. Hasta bilgileri, ilk başvurudaki toraks BT ve laboratuvar değerlerine retrospektif olarak hasta dosyalarından ve hastane bilgi sisteminden ulaşıldı.
BULGULAR: Tüm hastalarda ikinci doz aşıdan sonra pozitifliğin gelişmesi için medyan süre 111 (CI: 93-132) gündü. BNT162b2 mRNA aşılı grupta toraks BT ve laboratuvar değerleri açısından gruplar arasında anlamlı fark bulunmadı (p>0,05). CoronaVac aşısı olan grupta aşı sonrası pozitiflik gelişme süresi ile toraks BT toplam şiddet puanı arasında çok zayıf düzeyde pozitif korelasyon tespit edildi (r=0.148; p=0.048).
TARTIŞMA ve SONUÇ: CoronaVac aşılı hastalarda ikinci dozdan sonraki süre arttıkça akciğer tutulum derecesinin arttığı, BNT162b2 aşılı hastalarda süre arttıkça fark olmadığı gösterilmiştir. Araştırma, daha geniş hasta grupları ve hastalık ilerlemesinin izlenmesi ile genişletilebilir.

INTRODUCTION: COVID-19 (coronavirus disease 2019) infection occurs asymptomatically/symptomatically in vaccinated/unvaccinated individuals. This research aimed to evaluate the differences between thoracic CT (computed tomography) severity and laboratory findings in patients with CoronaVac/BNT162b2 mRNA vaccine, according to the time elapsed after the second dose of vaccine.
METHODS: Between March 2021 and December 2021, 221 SARS-CoV-2 (severe acute respiratory syndrome coronavirus-2) PCR positive/thoracic CT compatible patients over the age of 40 hospitalized in the COVID-19 services of Mersin City Training and Research Hospital were included. Patients included in the study were grouped as ≤1 month, 1-3 months, 3-6 months, and ≥6 months after receiving the second dose of CoronaVac/BNT162b2 mRNA vaccine. Patient information, thoracic CT and laboratory values at the first admission were obtained retrospectively from patient files and hospital information system.
RESULTS: The median time to develop positivity after the second dose of vaccine in all patients was 111 (CI: 93-132) days. In the BNT162b2 mRNA-vaccinated group, no significant difference was found between the groups in terms of thoracic CT and laboratory values (p>0.05). In the CoronaVac-vaccinated group, a very weak positive correlation was found between the development time of positivity after vaccination and the thoracic CT total severity score (r=0.148, p=0.048).
DISCUSSION AND CONCLUSION: It has been shown that as the time after the second dose increases in CoronaVac vaccinated patients, the degree of lung involvement increases, and there is no difference as the duration increases in BNT162b2 vaccinated patients

GİRİŞ ve AMAÇ: Literatürde non-invaziv mekanik ventilasyonun (NIMV) solunum yetmezliği olan hastalarda hipoksemi üzerine etkili olduğu bildirilse de bu uygulamanın hastaların periferik perfüzyonuna etkisi net değildir. Bu çalışmada acil servise başvuran ve NIMV uygulanan hastalarda perfüzyon indeksi ile nabız basıncı arasındaki ilişkinin ve değişimin araştırılması amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışma prospektif ve kesitsel bir araştırma olarak planlanmıştır. İstanbul Eğitim ve Araştırma Hastanesi'nde 2015 yılında iki ay içerisinde NIMV tedavisi görmüş 33 hasta üzerinde yapılmıştır. Perfüzyon indeksi, kan basıncı, kalp hızı, oksijen satürasyonu, NIMV öncesi veya sırasında belirlenen zaman periyotlarında eş zamanlı olarak ölçülerek analiz edildi.
BULGULAR: Çalışmaya yaş ortalaması 70,4±8,3 olan toplam 33 hasta alındı. Bu hastaların 15’i (%45,5) erkek, 18’i (%54,5) kadın idi. NIMV uygulanan hastaların oksijen satürasyonunda istatistiksel olarak anlamlı bir artış (p<0,001) ve kalp atım ortalamalarında azalma (p: 0,023) olduğu saptandı. NIMV tedavisi süresince hastaların kan basıncı, nabız basıncı ve perfüzyon indeksinde anlamlı bir değişiklik gözlenmedi (p>0,05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Akut solunum yetmezliğinde uygulanan NIMV tedavisi hastaların hipoksemisi üzerine olumlu etki gösterirken, hastaların nabız basıncı ve periferik perfüzyonu üzerine olumlu ya da olumsuz bir etkisi bulunmamıştır.

INTRODUCTION: Although it has been reported in the literature that non-invasive mechanical ventilation (NIMV) is effective on hypoxemia in some respiratory failure patients, the effect of this practice on peripheral perfusion of patients is not clear. In this study, the aim is to research changes in and the relation between perfusion index and pulse pressure in patients who have applied to the emergency department and been subject to NIMV.
METHODS: The study was planned as a prospective and cross-sectional research. It is conducted on 33 patients who have been treated with NIMV within two months in 2015 at Istanbul Training and Research Hospital. Perfusion index, blood pressure, heart rate, oxygen saturation are analysed being simultaneously measured within time periods determined before or during NIMV.
RESULTS: The study includes a total of 33 patients with the average age of 70.4±8.3, consisting of 15 (45.5%) males and 18 (54.5%) females. It is detected that there is an increase in oxygen saturation of the patients who are treated with NIMV (p<0.001) and a decrease in their average of heart rate (p: 0.023), which are statistically significant. There is no significant change has been observed throughout the process of NIMV treatment in patients’ blood pressure, pulse pressure and perfusion index (p>0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Whereas NIMV treatment that is applied in acute respiratory failure shows positive effect on patient’s hypoxemia, there is no positive or negative effect has been found on patients pulse pressure and peripheral perfusion.

GİRİŞ ve AMAÇ: COVID-19 pandemisi, tüm dünyada özellikle yaşlı popülasyonun sağlık ve iyilik halini olumsuz etkilediği bilinen önemli bir halk sağlığı krizidir. Bu çalışma toplumda yaşayan yaşlı yetişkinlerin pandemi farkındalığı ve yordayıcı faktörlerinin belirlenmesi amacıyla yapıldı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu araştırma tanımlayıcı ve kesitsel tipte yapıldı. Araştırmanın verileri 188 yaşlı yetişkinden kişisel bilgi formu ve Pandemi Farkındalık Ölçeği kullanılarak yüz yüze toplandı. Veriler tanımlayıcı istatistikler, bağımsız gruplarda t-testi, tek yönlü varyans analizi ve çoklu doğrusal regresyon analizi ile değerlendirildi.
BULGULAR: Araştırmaya katılan yaşlı yetişkinlerin Pandemi Farkındalık Ölçeği toplam puan ortalaması 33,08 ± 3,58 idi. Evli olanların, ortaokul ve üzeri mezunu olanların, yüksek gelirli olanların, çalışanların ve COVID-19 aşısı olanların pandemi farkındalıklarının yüksek olduğu belirlendi (p < 0,05). Çoklu doğrusal regresyon analizinde kadınların (β = 0,282, %95 GA = 0,451-3,590), ortaokul ve üzeri mezunların (β = 0,459, %95 GA = 1,464-5,883) ve yüksek gelirli olanların (β = 0,182, %95 GA = 0,216-2,438) Pandemi Farkındalık Ölçeği puan ortalamalarının daha yüksek olduğu saptandı (p < 0,05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Yaşlı yetişkinlerin pandemi farkındalığının orta-üzeri düzeyde olduğu belirlendi. Cinsiyet, eğitim durumu ve sosyoekonomik durum değişkenlerinin yaşlı yetişkinlerin pandemi farkındalığı düzeyinin yordayıcıları olduğu saptandı. Çalışma sonuçları, yaşlı yetişkinlerin pandemiler hakkında bilgi ve farkındalığını artırmayı amaçlayan koruyucu sağlık hizmetlerinde erkek cinsiyetine, eğitim düzeyi ve düşük gelirli olanlara daha fazla önem verilmesi gerektiğini göstermektedir.

INTRODUCTION: The COVID-19 pandemic is an important global public health crisis that is known to adversely affect the health and well-being of older adults. This study was conducted to determine pandemic awareness and its predictors among community-dwelling older adults.
METHODS: This was a descriptive-cross-sectional study. The data were collected face-to-face from 188 older adults via a questionnaire and the Pandemic Awareness Scale. The data were analyzed with descriptive statistics, independent samples t-test, One-Way ANOVA, and multiple linear regression analysis.
RESULTS: The total mean score of the Pandemic Awareness Scale was 33.08 ± 3.58. The pandemic awareness was significantly higher among older adults, those who were married, had graduated from secondary school and above, who had higher income, who were workers and had been vaccinated against COVID-19 (p < 0.05). In the multiple regression analysis, the total mean score of the Pandemic Awareness Scale was found higher in women (β = 0.282, 95% CI = 0.451-3.590), those who were secondary school graduates (β = 0.459, 95% CI = 1.464-5.883), and those who had higher income (β = 0.182, 95% CI = 0.216-2.438) (p < 0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: The pandemic awareness level of older adults was above moderate. Gender, graduation, and socioeconomic status were the predictors of the pandemic awareness level of older adults. The results of the study showed that male gender, lower education, and lower income level should be given more importance in preventive healthcare services, which target to increase the knowledge and awareness of older adults about pandemics.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı polikistik over sendromu (PKOS) olmayan obez veya fazla kilolu hastalarda yardımcı üreme teknolojisi (YÜT) uygulamalarında rFSH, rFSH+rLH ve HP-HMG kullanımının sonuçlarını karşılaştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu retrospektif kohort çalışması, YÜT sırasında GnRH antagonist protokolü ile over stimülasyonu uygulanan PKOS'suz ancak vücut kitle indeksi 25'in üzerinde olan kadınlarla yürütüldü. Bu hastaların uygun siklusları kullanılan gonadotropin tipine göre rFSH, rFSH+rLH ve HP-HMG olmak üzere üç gruba ayrıldı. YÜT sonuçları bu üç grup arasında karşılaştırıldı.
BULGULAR: Devam eden gebelik oranı ve 1. derece embriyo oranı rFSH+rLH grubunda (sırasıyla %41.2 ve %71.7) rFSH grubuna göre (sırasıyla %14.3 ve %47.2) istatistiksel olarak daha yüksekti. rFSH alan grup ile HP-HMG alan grup arasında ve rFSH+rLH alan grup ile HP-HMG alan grup arasında devam eden gebelik oranı ve grade 1 embriyo oranı açısından istatistiksel fark yoktu. Ayrıca HCG günü endometrial kalınlık rFSH+rLH grubunda HP-HMG grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksekti.
TARTIŞMA ve SONUÇ: PKOS'suz obez veya fazla kilolu hastalarda rFSH+rLH kombinasyonunun embriyo kalitesi ve devam eden gebelik üzerinde tek başına rFSH'ye göre üstün etkisi vardır. Ayrıca hCG gününde bu hastaların endometriyumunun rFSH+rLH kullanıldığında HP-HMG kullanıldığı duruma göre daha kalın olduğu görülmektedir.

INTRODUCTION: The aim of this study is to compare the results of using rFSH, rFSH+rLH and HP-HMG in assisted reproductive technology (ART) applications in obese or overweight patients without polycystic ovary syndrome (PCOS).
METHODS: This retrospective cohort study was conducted with women without PCOS but with a body mass index greater than 25 who underwent ovarian stimulation with the GnRH antagonist protocol during ART. Appropriate cycles of these patients were divided into three groups as rFSH, rFSH+rLH and HP-HMG according to the type of gonadotropin used. ART outcomes were compared between these three groups.
RESULTS: Ongoing pregnancy rate and grade 1 embryo rate were statistically higher in the rFSH+rLH group (41.2% and 71.7%, respectively) than in the rFSH group (14.3% and 47.2%, respectively). There was no statistical difference between the group that received rFSH and the group that received HP-HMG, and between the group that received rFSH+rLH and the group that received HP-HMG in terms of ongoing pregnancy rate and grade 1 embryo ratio. In addition, the endometrial thickness on the day of HCG was statistically significantly higher in the rFSH+rLH group compared to the HP-HMG group.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The rFSH+rLH combination has a superior effect over rFSH alone on embryo quality and ongoing pregnancy in obese or overweight patients without PCOS. In addition, it is seen that the endometrium of these patients on the hCG day is thicker when rFSH+rLH is used than when HP-HMG is used.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışma, pandeminin ikinci yılında cerrahi hemşirelerinin stres, COVID -19 risk algısı ve bakım davranışları arasındaki ilişkiyi belirlemek amacıyla yapıldı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Tanımlayıcı ve kesitsel tasarıma sahip bu araştırma, bir eğitim araştırma hastanesindeki 230 hemşirenin katılımı ile gerçekleştirildi. Veriler; Kişisel Bilgi Formu, Algılanan COVID -19 Risk ölçeği, Hemşire Stres Ölçeği ve Bakım Davranışları Ölçeği-30 kullanılarak toplandı. Çalışmanın istatistiksel analizinde IBM SPSS Statistics 22 programı kullanıldı.
BULGULAR: Pandeminin ikinci yılında hemşirelerin stres, COVID -19 risk algısı ve bakım davranışları ortalamanın üzerinde yüksek düzeyde bulundu. Hemşirelerin stres düzeyleri ile COVID -19 risk algıları arasında, bakım davranışları ile de COVID-19 riski algısı arasında pozitif yönde anlamlı bir ilişki olduğu belirlendi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bulgular, yoğun bakım ve pandemi kliniklerinde çalışan hemşirelerin, özellikle daha önce COVID-19'a yakalanmış ve virüs hakkında yeterli bilgiye sahip olanların, daha yüksek bakım davranışları sergilediğini göstermiştir. Ayrıca, hemşirelerin COVID -19 risk algısı ve stres düzeylerinin yükseldikçe bakım davranışlarının da arttığı görüldü.

INTRODUCTION: This study aimed to determine the relationship between Stress, COVID-19 risk perception, and care behaviours of surgical nurses during the second year of the pandemic.


METHODS: This descriptive and cross-sectional study was conducted with 230 nurses in a training and research hospital. The data were collected using the Personal Information Form, Perceived COVID -19 Risk Scale, Nurse Stress Scale, and Caring Behaviours Scale-30 IBM SPSS Statistics 22 program was used for the study's statistical analysis.
RESULTS: In the second year of the pandemic, nurses' Stress, COVID -19 risk perception, and care behaviours were higher than the average. It was determined that there was a significant positive correlation between nurses' stress levels and COVİD-19 risk perceptions and between care behaviours and COVİD-19 risk perceptions.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The findings indicated that nurses working in intensive care and pandemic clinics, especially those who had previously contracted COVID-19 and possessed sufficient knowledge about the virus, exhibited higher care behaviors. In addition, as nurses' COVID-19 risk perception and stress levels increased, their care behaviours also increased.

GİRİŞ ve AMAÇ: Kansere bağlı ölümlerin başlıca nedenlerinden biri olan akciğer kanserinde, prognozun belirlenmesi kritik öneme sahiptir. İnflamatuar hücrelerin salgıladıkları sitokin, kemokin ve büyüme faktörleri, tümör progresyonu ve metastazında önemli bir rol oynamaktadır. Bu çalışmada evre IV küçük hücreli dışı akciğer kanserli (KHDAK) hastalarda, hemoglobin düzeyi, nötrofil lenfosit oranı (NLO), platelet lenfosit oranı (PLO) gibi inflamasyondan etkilenen hemogram parametrelerinin genel sağkalım (GS) ve progresyonsuz sağkalım (PS) ile ilişkisinin araştırılması amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Evre IV KHDAK tanısı alan 212 hastanın sosyodemografik ve hastalığa bağlı klinik özellikleri hastane veri tabanı sistemi ve hasta dosyaları taranarak retrospektif olarak gözden geçirildi.
BULGULAR: Tek değişkenli analizde, lökositoz (>10 000/mm³), nötrofili (> 7700/mm³), lenfopeni (<1000/mm³), trombositoz (≥450 000/mm³), yüksek NLO (≥3.38), yüksek PLO (≥138) kötü GS ve PS ile ilişkili saptanmıştır. Ek olarak anemi varlığı (kadınlarda hemoglobin<12 g/dL, erkeklerde <13 g/dL) ve düşük MPV (≤9 fl) kötü GS ile ilişkili olarak saptanmıştır. Çok değişkenli analizde ise erkek cinsiyet, eşlik eden koroner arter hastalığı varlığı ve anemi varlığı sadece GS için; undiferansiye tümör histopatolojisi, adrenal metastaz varlığı, tedavisiz izlem ve yüksek NLO hem GS hem de PS için bağımsız kötü prognostik faktörler olarak saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: NLO ve hemoglobin gibi hemogram parametreleri tekrarlanabilen ve kolayca ölçülebilen ekonomik testlerdir. Bu parametreler evre IV KHDAK hastalarının prognozunu belirlemek için klinik uygulamada yararlı bir prognostik belirteç olarak kullanılabilir. Bu bulguları doğrulamak için daha geniş prospektif çalışmalara ihtiyaç vardır.

INTRODUCTION: Determining the prognosis in lung cancer, which is one of the main causes of cancer related deaths, is critical. The cytokine, chemokine and growth factors secreted by inflammatory cells play an important role in tumor progression and metastasis. In this study, it was aimed to investigate the relationship between hemogram parameters affected by inflammation such as hemoglobin level, neutrophil lymphocyte ratio (NLR), platelet lymphocyte ratio (PLR) with overall survival (OS) and progression-free survival (PFS) in patients with stage IV non-small cell lung cancer (NSCLC).
METHODS: The sociodemographic and disease-related clinical features of 212 patients diagnosed with stage IV NSCLC were reviewed retrospectively by scanning the hospital database system and patient files.
RESULTS: In univariate analysis, leukocytosis (>10 000/mm³), neutrophilia (>7700/mm³), lymphopenia (<1000/mm³), thrombocytosis (≥450 000/mm³), high NLR (≥3.38), high PLR (≥138) were associated with poor OS and PFS. In addition, the presence of anemia (hemoglobin <12 g/dL in women,<13 g/dL in men) and low MPV (≤9 fl) were associated with poor OS. In the multivariate analysis, male gender, concomitant coronary artery disease, presence of anemia were independent poor prognostic factors for only OS. Undifferentiated tumor histopathology, adrenal metastasis, monitoring without treatment, anemia and high NLR were independent prognostic factors for both OS and PFS.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Hemogram parameters such as NLR and hemoglobin are economic tests that can be repeated and easily measured. these parameters can be used as a useful prognostic marker in clinical practice to determine the prognosis of stage IV NSCLC patients. Larger prospective studies are required to confirm these findings.

GİRİŞ ve AMAÇ: İleus yaygın cerrahi acil bir durum olup diğer gastrointestinal sistem patolojileri gibi tekrarlama eğilimine sahiptir ve tekrarlayan ileus atakları hastalarda morbidite ve mortaliteye yol açmaktadır. Bu çalışmanın amacı, ilk ve tekrarlayan ileus atakları ile başvuran hastaların klinik özelliklerini, sonuçlarını ve laboratuvar parametrelerini değerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Üçüncü basamak bir hastanede yapılan retrospektif gözlemsel bir çalışmada, Ocak 2018-Mart 2021 tarihleri arasında acil serviste ileus tanısı konan yetişkin hastalar (≥18 yaş) incelenmiştir.
BULGULAR: Bu çalışma acil servisde ileus tanısı alan 393 hasta üzerinde gerçekleşmiştir. Hastaların 312 tanesi (79.4%) ilk başvuru; 81 tanesi (20.6%) tekrarlayan başvuru grubundaydı. 144 hastanın (36.6%) komorbid hastalığı olduğu görüldü ve ilk başvuru grubunda eşlik eden hasta oranı (23.7%, n=74), tekrarlayan başvuru grubuna göre (50.7%, n=41) belirgin düşük olarak saptandı (p<0.001). 337 hastanın (85.8%) serviste, 56 hastanın (14.2%) yoğun bakımda takip edildiği çalışmada; ilk başvurusu olan hastaların yoğun bakımda takip edilme oranı (16%, n=50), tekrarlayan başvuruna grubuna göre (7.4%, n=6) belirgin yüksek olarak tespit edildi (p=0.048). Çalışmada hastane içi mortalite oranı 11.5% olarak tespit edildi ve gruplar arasında mortalite oranları açısından anlamlı fark görülmedi (p=0.776). Çalışmamızda WBC, CRP, CRP/albümin, RDW/albümin oranlarının tekrarlayan başvuruda daha düşük olduğu saptandı ve gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark görüldü (sırasıyla; p=0.034, p<0.001 p<0.001 p=0.013).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmadaki bulgular klinisyenlere tekrarlayan ileus atakları olan hastaların yönetiminde yardımcı olabileceğini düşünüyoruz.

INTRODUCTION: Ileus is a common surgical emergency and tends to recur like other gastrointestinal tract pathologies. Recurrent episodes of ileus cause morbidity and mortality. The aim of this study was to evaluate the clinical characteristics, outcomes, and laboratory parameters of patients who presented with initial and recurrent episodes of ileus.
METHODS: A retrospective observational study at a tertiary care hospital examined adult patients (≥18 years) diagnosed with ileus in the emergency department from January 2018 to March 2021.
RESULTS: This study was performed on 393 ileus patients in the emergency department. Of the patients, 312 (79.4%) were in the initial admission group and 81 (20.6%) were in the recurrent admission group. 144 patients (36.6%) were found to have comorbid diseases and the rate of comorbid patients in the initial group (23.7%, n=74) was significantly lower than in the recurrent group (50.7%, n=41) (p<0.001). Among 337 patients (85.8%) who were followed up on the ward and 56 patients (14.2%) who were followed up in the intensive care unit, the rate of follow-up in the intensive care unit was significantly higher for the initial group (16%, n=50) than for the recurrent group (7.4%, n=6) (p=0.048). In-hospital mortality was 11.5%, and there was no significant difference between the groups (p=0.776). WBC, CRP, CRP/albumin, and RDW/albumin ratios were lower in recurrent admissions, and a statistically significant difference was found between the groups (p=0.034, p<0.001, p=0.001, p=0.013, respectively).
DISCUSSION AND CONCLUSION: In managing patients with recurrent ileus episodes, clinicians may benefit from the findings of this study.

GİRİŞ ve AMAÇ: Türkiye’de 6 Şubat 2023 tarihinde iki yıkıcı deprem meydana geldi. Yaşanan bu büyük depremlerden etkilenen depremzede hemşirelerin depremzede hastalara bakım verme deneyimlerinin derinlemesine incelemek amacı ile bu çalışma yapıldı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışma nitel çalışma deseninde fenomolojik tipte yapıldı. Veriler Mart -Nisan 2023 tarihinde toplandı. Görüşmeler, online olarak ve 29 ila 40 dakika arasında bir sürede tamamlandı. Elde edilen verilerin ses kayıtları nitel araştırma eğitimi alan araştırmacılar tarafından manuel olarak deşifre edildi, kodların ve temaların oluşturulmasında, MAXQDA programı kullanıldı. Bu çalışmanın raporlanmasında, Kalitatif Araştırma Raporlama Konsolide Kriterleri (COREQ) rehber olarak kullanıldı.
BULGULAR: Çalışmaya dokuz depremzede hemşire dahil edildi. Hemşirelerin, ortalama yaşı 29.6, %55’i kadın, %44’ü 1-5 yıl arasında çalışma deneyimine sahip, %55’i acil servis, yoğun bakım ve ameliyathanede çalıştığı belirlendi. Hemşireler ile yapılan derinlemesine görüşme neticesinde; 1- güvende miyiz? 2- deprem anının ifade ettikleri, 3- bakımdaki farklılıklar 4- depremzede hemşire olarak çalışmak başlıklı dört ana tema ve on üç alt tema oluştu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Depremzede hemşirelerin depremzede hastalara bakım verme konusundaki özverili çabaları literatürle paralellik göstermektedir. Hemşirelerin büyük bir felakete hazır olmalarının bu duruma müdahale konusunda yetkinlik ve yeterlilik kazandıracağı düşünülmektedir.

INTRODUCTION: Two devastating earthquakes occurred in Turkey on February 6, 2023. This study was conducted with the aim of examining in depth the experiences of earthquake survivor nurses affected by these major earthquakes in caring for earthquake survivor patients.
METHODS: The study was conducted in a qualitative study design with a phenomenological type. Data were collected in March-April 2023. The interviews were completed online and lasted between 29 and 40 minutes. The audio recordings of the data obtained were manually transcribed by researchers trained in qualitative research, and the MAXQDA program was used to create codes and themes. The Consolidated Criteria for Reporting Qualitative Research (COREQ) was used as a guide for reporting this study.
RESULTS: Nine earthquake survivor nurses were included in the study. The average age of the nurses was 29.6 years, 55% were female, 44% had 1-5 years of working experience, and 55% worked in emergency services, intensive care and operating rooms. As a result of in-depth interviews with nurses; 1- are we safe? 2- expressions of the moment of the earthquake, 3- differences in care 4- working as an earthquake survivor nurse, four main themes and thirteen sub-themes were formed.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The self-sacrificing efforts of earthquake survivor nurses to provide care to earthquake survivor patients are in line with the literature. It is thought that the readiness of nurses for a major disaster will provide competence and competence in intervention in this situation.

GİRİŞ ve AMAÇ: Akut apandisit, akut karın ağrısının yaygın nedenlerinden biridir ve dünya çapında acil karın cerrahisinin en yaygın nedenidir. Nötrofil-lenfosit oranı (NLR), iki farklı immün ve inflamatuar yolak hakkında bilgi veren sistemik bir inflamatuar değişkendir. Bu çalışmada, histopatoloji sonuçlarına göre, komplike ve komplike olmayan apandisitin ayırıcı tanısında NLR'nin prediktif değerini değerlendirmeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Eylül 2016 ve Eylül 2022 tarihleri arasında kliniğimizde apendektomi ameliyatı geçiren hastalar çalışmaya dahil edildi. Hastaların ameliyat öncesi beyaz kan hücresi (WBC), nötrofil ve lenfosit sayıları analiz edildi ve nötrofil-lenfosit oranları hesaplandı. Patolojisinde perforasyon ve gangrenöz apandisit olan hastalar komplike olarak kabul edildi. Hastalar komplike ve komplike olmayan apandisit gruplarına ayrıldı ve karşılaştırıldı.
BULGULAR: 171 komplike apandisit hastası ile 1309 komplike olmayan apandisit hastası karşılaştırıldı. Komplike apandisit grubunda ameliyat öncesi WBC, nötrofil sayısı ve NLR değerleri istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksek bulunurken, lenfosit sayısı daha düşük bulundu. NLR değerleri açısından komplike ve komplike olmayan apandisitler arasında anlamlı fark saptandı, sırasıyla 8.78 ± 5.87 ve 6.33 ± 4.34, p<0.001.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Akut apandisitte perforasyon veya gangren gibi bir komplikasyonu öngörmek için cerrah kişisel deneyiminden, radyolojik görüntüleme yöntemlerinden ve laboratuvar parametrelerinden yararlanabilir. NLR, nötrofil ve lenfosit sayıları bu konuda oldukça yararlı görünmektedir.

INTRODUCTION: Acute appendicitis is one of the common causes of acute abdominal pain and is the most common cause of emergency abdominal surgery worldwide. The neutrophil-to-lymphocyte ratio (NLR) is a systemic inflammatory variable that provides information about two different immune and inflammatory pathways. In this study, according to histopathology results, we aimed to evaluate the predictive value of NLR in the differential diagnosis of complicated and uncomplicated appendicitis.
METHODS: We included patients who underwent appendectomy surgery in our clinic between September 2016 and September 2022. The white blood cell (WBC), neutrophil, and lymphocyte count of the patients before the surgery were analyzed and the neutrophil-lymphocyte ratios were calculated. Patients with perforation and gangrenous appendicitis on pathology were considered complicated. Patients were divided into complicated and uncomplicated appendicitis groups and were compared.
RESULTS: 171 patients with complicated appendicitis and 1309 patients with uncomplicated appendicitis were compared. In the complicated appendicitis group, preoperative WBC, neutrophil count and NLR values were found to be statistically significantly higher, while the lymphocyte count was lower. There was a significant difference between complicated and uncomplicated appendicitis in terms of NLR values, 8.78 ± 5.87 and 6.33 ± 4.34, respectively, p<0.001.
DISCUSSION AND CONCLUSION: To predict a complication such as perforation or gangrene in acute appendicitis, the surgeon can benefit from personal experience, radiological imaging methods, and laboratory parameters. NLR, neutrophil, and lymphocyte counts seem to be very helpful in this regard.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu araştırma, hemşirelik öğrencilerinin akıllı telefon bağımlılığı ve akıllı telefon ders içi siber aylaklık düzeyleri arasındaki ilişkinin incelenmesi amacıyla yapıldı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Araştırma, tanımlayıcı ilişkisel bir araştırmadır. Araştırmanın örneklemini, bir devlet üniversitesinin hemşirelik bölümü öğrencileri oluşturdu (n= 370). Veriler, tanımlayıcı bilgiler formu, Akıllı Telefon Bağımlılığı Ölçeği Kısa Formu (ATBÖ-KF), Derslerde Akıllı Telefon Siber Aylaklığı Ölçeği (DATSAÖ) ile 25.11.2022 ve 15.12.2022 tarihleri arasında toplandı.
BULGULAR: BULGULAR: Öğrencilerin %49.4’ ünün bir günde beş-yedi saat akıllı telefonda zaman geçirdiği, yüz yüze derste akıllı telefonu kullanma amacını %80.1’inin eğlenceli vakit geçirmek olarak ifade ettiği; %54.9’unun yüz yüze derste akıllı telefon ile ders amacı dışında ilgilendikleri, %74.4’ünün siber aylaklık kelimesinin anlamını bilmediği belirlendi. ATBÖ-KF toplam puan ortalaması 30.61±10.96, DATSAÖ toplam puan ortalaması 42.41±18.19 olarak bulundu. ATBÖ-KF toplam puan ile DATSAÖ toplam puan ve DATSAÖ alt alanlarının tamamı arasında düşük düzeyde pozitif yönlü bir ilişki olduğu saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Öğrencilerin yarısının bir günde beş-yedi saat akıllı telefonda zaman geçirdiği ve yüz yüze derste akıllı telefonla ders dışı ilgilendiği, akıllı telefonu kullanma amacı olarak büyük bir kısmının eğlence amaçlı kullandığını ifade ettiği, büyük bir kısmının siber aylaklık kelimesinin anlamını bilmediği saptandı. Akıllı telefon bağımlılık riski düzeylerinin ve derslerde akıllı telefon siber aylaklığı düzeylerinin orta düzeyde, ATBÖ-KF ile DATSAÖ arasında düşük düzeyde pozitif yönlü bir ilişki olduğu ve akıllı telefon bağımlılık riskinin artmasının derslerde akıllı telefon siber aylaklığı düzeyini arttıracağı sonucuna varıldı.

INTRODUCTION: This research was conducted to examine the relationship between nursing students' smartphone addiction and smartphone in-class cyberloafing levels.
METHODS: The study is a descriptive, correlational research. The study sample consisted of state university nursing students (n= 370). The data was collected with descriptive information form, The Smartphone Addiction Scale-Short Version (SAS-SV), and The Smartphone Cyberloafing Scale in Classes (SPCSC) between 25.11.2022 and 15.12.2022.
RESULTS: It was determined that 49.4% of students spent five to seven hours on a smartphone a day, 80.1% expressed the purpose of using a smartphone in a face-to-face lesson as having fun; 54.9% of them used their smartphones during face-to-face lessons for purposes other than the lesson, 74.4% did not know the meaning of the word cyberloafing. The SAS-SV total score average of the nursing students was 30.61±10.96, SPCSC total score average was 42.41±18.19. There was a low-level positive correlation between SAS-SV total score and SPCSC total score and all SPCSC subdomains.
DISCUSSION AND CONCLUSION: It was found that half of the students spent five to seven hours a day on smartphones and were interested in smartphones out of class during face-to-face lessons. Most of them stated that they used smartphones for entertainment, most did not know the meaning of cyberloafing. It was concluded that the levels of smartphone addiction risk and smartphone cyberloafing in classes were at a moderate level, there was a low-level positive correlation between SAS-SV and SPCSC, and an increase in smartphone addiction risk would increase the level of smartphone cyberloafing in classes.

Yoğun bakım taburculuğu sonrası görme kaybı olan 83 yaşındaki bir erkek hastada gelişen fakosel olgusunu sunuyoruz. Hastanın ilk muayenesinde, ciddi konjonktival kemozis ve afaki olduğu görüldü. Arka segment muayenesinde ise vitre içi hemoraji olduğu görüldü ve lens lokalize edilemedi. Hastanın ikinci kontrolünde kemozisin azaldığı, saat 11-13 arasında perilimbal skleral perforasyon olduğu ve iris dokusunun perforasyon alanını kapattığı görüldü. Kristalin lens ise nazal subkonjonktival alanda belirgin şekilde seçiliyordu. Tedavide subkonjonktival kristalin lens çıkarıldı, skleral perforasyon onarıldı ve skleral fiksasyon ile iol implantasyonu uygulandı.

We present a case of phacocele that developed in an 83-year-old male patient with vision loss after discharge from the intensive care unit. The patient's initial examination revealed severe conjunctival chemosis and aphakia. In the posterior segment examination, vitreous hemorrhage was observed, and the lens could not be localized. In the second control of the patient, it was observed that chemosis decreased, perilimbal scleral perforation was observed between 11 and 13 oclock, and the iris tissue occluded the perforation. The crystalline lens was clearly visible in the nasal subconjunctival area. In the treatment, subconjunctival crystal lens was removed, scleral perforation was repaired, and iol implantation was performed with scleral fixation.

Lenfanjiyoleiomyomatozis düşük dereceli metastaz yapabilen bir malignitedir. TSC1 ve TSC2 tümör süpressör genlerdeki bozukluk atipik hücrelerde “mammalian target of rapamycin” (mTOR) adı verilen bir sinyal yolağının aktivasyonuna neden olmaktadır. Sirolimus bu mTOR yolağını inhibe eden bir antibiyotik olup hastalığı stabilize eder ancak iyileştiremez. Kılavuzlar anormal solunum fonksiyon testi olan, şilöz veya plevral komplikasyonu olan veya oksijen tedavisine ihtiyaç duyan olgularda ilk aşama tedavi olarak sirolimus başlanmasını önermektedir. Losartan, loratadin, zoledronik asid, simvastatin ve klorokin sirolimus’un etkisini arttırabilir. Sirolimus yan etkileri bulantı, ishal, ağız yaraları, akne ve hiperlipidemi gibi genellikle hafiftir. Son dönem akciğer hastalığı olan olgularda akciğer nakli uygun bir seçenektir.

Lymphangioleiomyomatosis is a low-grade metastatic malignancy caused by defects in the TSC1 and TSC2 tumor suppressor genes, which activate a signaling pathway known as mammalian target of rapamycin (mTOR) in atypical cells. Sirolimus, an antibiotic, inhibits the mTOR pathway and stabilizes the disease, but cannot cure it. Sirolimus should be started as a first-line treatment option in patients with abnormal pulmonary function tests, pleural or chylous complications, or who require oxygen therapy, according to recommended guidelines. The effectiveness of sirolimus may be increased by the use of losartan, loratadine, zoledronic acid, simvastatin, and chloroquine. The side effects of sirolimus are generally mild and include nausea, diarrhea, stomatitis, acne, and hyperlipidemia. In end-stage lung disease, a lung transplant is an appropriate course of action.